Lambretta Club Polska

Historia

Historia marki Lambretta

Ruch uliczny we włoskich miastach zdominowały wszędobylskie małe, bzyczące jednoślady - skutery. Są wszędzie i jeżdżą nimi wszyscy. Przedstawiamy jednego z głównych aktorów skuterowego boomu lat 50. Lambrettę.

Aby dobrze poznać pojazd, musimy coś wiedzieć o jego twórcy. Ferdinando Innocenti już w młodości przejawiał techniczne zdolności i przedsiębiorczy charakter. W wieku zaledwie 18 lat założył swą pierwszą firmę. W 1922 r., kiedy był już dojrzałym, 31-letnim mężczyzną, przeniósł się do Rzymu. W nowym zakładzie pracował nad doskonaleniem metod produkcji rur stalowych. Po dziewięciu latach działalności przenosi się do Lambarte - przemysłowego przedmieścia Mediolanu. Tam powstaje fabryka wyrobów stalowych będąca podstawą rodzącego się przemysłowego imperium Innocenti. Na przeszkodzie dalszego rozwoju firmy staje wojna. Prawie cała fabryka w Lambarte zostaje obrócona w gruzy.

Zaczyna się nowe życie. Po wojnie Innocenti musi nie tylko odbudować zakłady, ale również stworzyć taki produkt, który pozwoli szybko postawić firmę na nogi. W zniszczonym wojną kraju istniało duże zapotrzebowanie na prosty i tani środek lokomocji. Jednoślad wydawał się idealnym rozwiązaniem, lecz na rynku działało już wielu renomowanych producentów motocykli. Innocenti pomyślał więc o skuterze, a za inspirację przy opracowaniu projektu posłużyły konstrukcje lekkich motorynek używanych w czasie wojny przez spadochroniarzy. Prototyp skutera o nazwie Lambretta został zaprezentowany w 1946 r., a więc w tym samym czasie, kiedy koncern lotniczy Piaggio rozpoczął produkcję legendarnej Vespy. Seryjną produkcję Lambretty - modelu A rozpoczęto w 1947 r. Oba konkurujące ze sobą skutery od razu zdobyły dużą popularność. Niewielkie rozmiary i masa jednośladu toczącego się na małych kółkach sprawiały, że skuter "był łatwy do ogarnięcia" nawet dla niewprawionych w jeździe gospodyń domowych, a w razie konieczności maszynę można było garażować nawet w mieszkaniu.

Model A Lambretty napędzał dwusuwowy silnik o pojemności 124 ccm. Trzy biegi przełączało się nożnie, a tylne koło napędzał wał. Podstawą konstrukcji podwozia była rama wykonana z rur o małej średnicy. Tylne koło osadzono w niej na sztywno, a przednie prowadził prosty widelec. Resorowanie zapewniały elementy gumowe. Rok później pojawia się nowy model B. Główne założenia konstrukcyjne pozostały bez zmian, wprowadzono jednak wiele istotnych ulepszeń. Jeździec mógł już cieszyć się komfortem dzięki zawieszeniu tylnego koła, oprócz tego zastosowano ręczną zmianę biegów.

Aby zareklamować swe pojazdy, firma Innocenti podejmowała spektakularne próby bicia rekordów szybkości. Już w 1949 r. Mario Angonoa, Orsete Brunori, Umberto Masetti i Riccardo Rizzi, zmieniając się za kierownicą lekko zmodyfikowanej Lambretty, ustanowili 13 rekordów w długodystansowej jeździe. Te wyczyny oczywiście nie pozostają bez echa i Lambretty sprzedają się jak ciepłe bułeczki. W 1950 r. z linii produkcyjnych Innocenti zjeżdża dziennie 300 skuterów. Wprowadzone w tym roku modele C i LC posuwają ewolucję skuterów Lambretta o krok dalej. Wprowadzono nowy typ ramy z pojedynczą centralną rurą o dużej średnicy i widelec z wahaczem wleczonym. Właśnie rurowa rama była jedną z cech, które odróżniały Lambrettę od konkurencyjnej Vespy, której podwozie i jednocześnie nadwozie stanowiła samonośna karoseria wykonana z blaszanych wytłoczek. Silnik Lambretty umieszczono pod siodłem kierowcy przed tylnym kołem, a nie tak jak u konkurentki obok niego. Dzięki temu Lembretta była lepiej wyważona, co miało pozytywny wpływ na własności prowadzenia. Tylne koło napędzał wał, a jego obudowa pełniła jednocześnie rolę wahacza. Bardziej luksusową wersję LC od podstawowej C odróżniały zgrabne blaszane osłony kryjące jednostkę napędową.W 1951 r. specjalnie przygotowany, wyposażony w opływową karoserię skuter Lambretta z silnikiem o pojemności 125 cm sześc. prowadzony przez Romolo Ferri osiągnął prędkość 195 km/h. Ten niesamowity jak na owe czasy wyczyn stanowi doskonałą wizytówkę możliwości, jakie drzemią w tym niepozornym jednośladzie. Skuterowa moda zatacza coraz szersze kręgi. W tym samym roku znana niemiecka firma NSU rozpoczyna licencyjną produkcję Lambretty. Następcą serii C, LC jest seria D, LD wprowadzona w 1954 r. Produkowano wersje z silnikiem o pojemności 125 i 150 cm sześc. Pod względem popularności nowe modele biją swych poprzedników na głowę. W latach 1954-58 fabrykę Innocenti opuściło 414 tys. tych uroczych jednośladów.

Za Świat motocykli - Karol Piasecki

CIĄG DALSZY NASTĄPI

Historia Lambretty - Lambretta 125 - 150 LD

MODEL 125 D i LD

Producent: Innocenti Soc. Generale Per L'Industria Metallurgica E Meccanica, Milano, Italia.
Ilość wyprodukowanych sztuk:
123 141szt. modelu 125 D, 131 615 szt. modelu 125 LD
Numery seryjne od numeru 0001.
Silnik: jednocylindrowy dwusów chłodzony powietrzem o pojemności 123 cm3, średnica x skok 52 x 58 mm.
Moc: 5 kM przy 4 600 obr/min.
Stopień sprężania: 1:6,5.
Głowica i cylinder: aluminium i odlew żeliwny.
Chłodzenie: powietrzem (D) powietrzem wymuszone dmuchawą (LD)
Iskrownik Prądnica: Filso, lub Marelli magneto.
Zapłon: Marelli 34 - 36,5 mm, Fliso 32 - 34 mm mierzone po obwodzie koła zamachowego.
Świeca: Bosh 225 z krótkim gwintem.
Szczelina przerywacza: 0,40 - 0,50 mm.
Gaźnik: dell'Orto MA18B2, MA18B3, Zenith 18MA18B2.
Starter: rozruch nożny, opcja elektrycznego rozrusznika w wersji LD.
Olej skrzyni biegów: Mobil Oil A 400 gramów.
Olej przekładni tylnej: Mobil Lube GX140 100 gramów.
Mieszanka: 5%.
Sprzęgło: wielotarczowe, mokre.
Przekładnia: 3 - biegowa z ręczną zmiana.
Przeniesienie napędu: wałkiem napędowym z kołami stożkowymi.
Rama: spawana z rur stalowych, otwarta.
Instalacja elektryczna: 6 Volt bez akumulatora, 6 Volt z akumulatorem i z elektrycznym rozrusznikiem.
Zawieszenie przednie: koło wleczone, wahacz.
Zawieszenie tylne: wahacz za który służy obudowa wałka napędowego.
Koła: dzielone felgi, ogumienie 4.00 x 8 Pirelli lub Ceat
Ciśnienie ogumienia: 0,7 - 0,8 atm przód, 1,75 atm tył.
Hamulce: bębnowe.
Ciężar (bez paliwa i wyposażenia): 70 kg (D) i 85 kg (LD).
Zużycie paliwa: 2 l/100 km.
Pojemność zbiornika: 5,6 litra, w tym 0,7 l rezerwy.
Prędkość maksymalna: 70-75 km/godz.
Cena: 135 000 lirów (D), 166 000 lirów (LD).

MODEL 150 D i LD 1954 - 1956

Producent: Innocenti Soc. Generale Per L'Industria Metallurgica E Meccanica, Milano, Italia.
Ilość wyprodukowanych sztuk:
54 593 szt. modelu 150 D, 109 344 szt. modelu 150 LD
Numery seryjne od numeru 5001.
Silnik: jednocylindrowy dwusuw chłodzony powietrzem o pojemności 148 cm3, średnica x skok 57 x 58 mm.
Moc: 6 kM przy 4 750 obr/min.
Stopień sprężania: 1:6,5.
Głowica i cylinder: aluminium i odlew żeliwny.
Chłodzenie: powietrzem wymuszone dmuchawą.
Iskrownik Prądnica: Filso, Nassetti lub Marelli / Marelli lub Fliso magneto.
Zapłon: 24 - 26 stopni lub 31,4 - 34 mm mierzone po obwodzie koła zamachowego Marelli lub Fliso.
Świeca: Bosh 225 z krótkim gwintem.
Szczelina przerywacza: 0,40 - 0,50 mm.
Gaźnik: dell'Orto MA19B4.
Starter: rozruch nożny.
Olej skrzyni biegów: Mobil Oil A 500 cm3.
Olej przekładni tylnej: Mobil Lube GX140 100 gramów.
Mieszanka: 6%.
Sprzęgło: wielotarczowe, mokre.
Przekładnia: 3 - biegowa z zręczną zmiana.
Przeniesienie napędu: wałkiem napędowym z kołami stożkowymi.
Rama: spawana z rur stalowych, otwarta.
Instalacja elektryczna: 6 Volt II wersji z akumulatorem
Zawieszenie przednie: koło wleczone, wahacz.
Zawieszenie tylne: wahacz za który służy obudowa wałka napędowego.
Koła: dzielone felgi, ogumienie 4.00 x 8 Pirelli lub Ceat
Ciśnienie ogumienia: 0,7 - 0,8 atm przód, 1,75 atm tył.
Hamulce: bębnowe.
Ciężar (bez paliwa i wyposażenia): 75 kg (D) i 88 kg (LD).
Zużycie paliwa: 2 l/100 km.
Pojemność zbiornika: 5,6 litra, plus 0,7 l rezerwy (D) 6,4 litra plus 0,7 l rezerwy (LD).
Prędkość maksymalna: 75 - 80 km/godz.
Cena: 130 000 lirów (D), 150 000 lirów (LD).

MODEL 125 LD 1956

Producent: Innocenti Soc. Generale Per L'Industria Metallurgica E Meccanica, Milano, Italia.
Numery seryjne od numeru 5001.
Silnik: jednocylindrowy dwusuw chłodzony powietrzem o pojemności 123 cm3, średnica x skok 52 x 58 mm.
Moc: 5 kM przy 4 600 obr/min.
Stopień sprężania: 1:6,3.
Głowica i cylinder: aluminium i odlew żeliwny.
Chłodzenie: powietrzem wymuszone dmuchawą.
Iskrownik Prądnica: Filso, Nassetti lub Marelli / Marelli lub Fliso magneto.
Zapłon: 24 - 26 stopni lub 31,4 - 34 mm mierzone po obwodzie koła zamachowego Marelli lub Fliso.
Świeca: Bosh 225 z krótkim gwintem.
Szczelina przerywacza: 0,40 - 0,50 mm.
Gaźnik: dell'Orto MA18B4.
Starter: rozruch nożny.
Olej skrzyni biegów: Mobil Oil A 500 cm3.
Olej przekładni tylnej: Mobil Lube GX140 100 gramów.
Mieszanka: 6%.
Sprzęgło: wielotarczowe, mokre.
Przekładnia: 3 - biegowa z zręczną zmiana.
Przeniesienie napędu: wałkiem napędowym z kołami stożkowymi.
Rama: spawana z rur stalowych, otwarta.
Instalacja elektryczna: 6 Volt II wersji z akumulatorem
Zawieszenie przednie: koło wleczone, wahacz.
Zawieszenie tylne: wahacz za który służy obudowa wałka napędowego.
Koła: dzielone felgi, ogumienie 4.00 x 8 Pirelli lub Ceat
Ciśnienie ogumienia: 0,7 - 0,8 atm przód, 1,75 atm tył.
Hamulce: bębnowe.
Ciężar (bez paliwa i wyposażenia): 75 kg (D) i 88 kg (LD).
Zużycie paliwa: 2 l/100 km.
Pojemność zbiornika: 5,6 litra, plus 0,7 l rezerwy (D) 6,4 litra plus 0,7 l rezerwy (LD).
Prędkość maksymalna: 70 --75 km/godz.
Cena: 150 000 lirów

Rys historyczny

Modele 125 D i LD które weszły na rynek w roku 1951 oferowały, w porównaniu z poprzednimi, lepsze zawieszenie, a zatem wyższy komfort jazdy, zwiększoną moc i bezpieczeństwo. Linia skutera pozostała prawie bez zmian, nieznacznie wzrosła jego długość aby zastosować nowe zawieszenie. Przekonstruowany zespół napędowy był najistotniejszą zmianą. Uproszczono przekładnie i powiększono układ chłodzenia. Obudowa silnika i przeniesienie napędu posłużyły jako wahacz tylnego zawieszenia który osadzony był na wałku skrętnym zamontowanym poprzecznie do ramy. Tak jak wcześniejsze modele Lambretty, model D był wersją ekonomiczną, model LD wersją "luksusową". Modele te można rozróżnić już na pierwszy rzut oka, jako że "D" miał odsłonięty silniki/napęd i stosunkowo niską osłonę nóg, model LD posiadał boczne pokrywy przestrzeni silnika, wysoką osłonę nóg i błotnik przedni osłaniający widelec i częściowo koło przednie. W roku 1953 dokonano mechanicznych usprawnień jak powiększony hamulec przedni, aluminiowa kierownica, uruchamianie hamulca tylnego linką. Modele LD roku '52 oferowano w kolorach szarym, zielonym i beżowym. Model LD '53 tylko w szarym co było niezwykłe bo model D ekonomiczny był stale dostępny w trzech kolorach. Rok 1954 to zmiana siedzeń i wskaźników na kierownicy plus opcja z elektrycznym rozrusznikiem.
Model 150 D i LD był wynikiem zmieniającego się rynku. Powiększony silnik poprawił zmianę biegów, przyspieszenie i dał więcej mocy - szczególny plus przy jeździe pod górę. Z wypuszczeniem tego modelu zastosowano dwu-linkowy system zmiany biegów który zastąpił system przegubowy Teleflex. Usprawnienia wchodziły do produkcji niemal co miesiąc. Stale słabym punktem był mechanizm rozruchu nożnego.
Powszechnie uważa się, że modele D i LD były największym sukcesem rynkowym Innocenti.