Lambretta Club Polska

Historia Lambretty - Lambretta Lui

Przetłumaczono z włoskiego miesięcznika "Ruoteclassiche", nr 145, grudzień 2000;
tekst: Giorgio Sarti,
zdjęcia: Alfredo Albertini
Przetłumaczył: Maciej Dunin - Majewski.
Obróbka komputerowa zdjęć: Grzegorz Gawlik


Dane techniczne

Model Lui 50 Lui 75
Lata produkcji 1968 - 69
Silnik dwusuwowy, jednocylindrowy, chłodzony powietrzem
Pojemność skokowa 49,8 ccm 75 ccm
Średnica x skok tłoka mm 38x44 46,4x44
Moc maksymalna KM przy obrotach na minutę 1,5/ 4600 5/ 5800
Gaźnik Dell'Orto SHA 14/12 Dell'Orto SH 1/20
Przeniesienie napędu Przekładnia 3-biegowa Przekładnia 4-biegowa
Ogumienie przód i tył 3.00-10
Zawieszenie przednie Wahacz, koło wleczone
Zawieszenie tylne Wahacz zblokowany z silnikiem, pojedynczy teleskop
Hamulce przód i tył Bębnowe
Masa własna 66,5 kg 76 kg
Zużycie paliwa 1.6 l/ 100 km 2 l/ 100 km
Prędkość max 40 km/ h 85 km/ h
Ilość wyprodukowanych sztuk 27.812 9.402



Artykuł

W 1968 roku skutery z Lambrate były innowacyjne, odznaczały się designem firmowanym przez samego mistrza Bertone, a mimo to nie były w stanie stawić czoła Vespie. Po prostu nie zostały zrozumiane przez publikę.

"Lui" dla wszystkich, wszyscy dla "Lui" ("lui" - w j. wł. - "on" ) - tak w 1968 roku brzmiał slogan reklamowy nowego modelu Innocenti. Punkt wyjścia do jego opracowania był na pewno interesujący - stworzyć skuter o odważnej, zrywającej z przeszłością linii. W kategorii pięćdziesiątek, nie wymagającej prawa jazdy (we Włoszech od 1959 roku), panowała nieprzerwanie, aż do tego momentu Vespa 50ccm. Aby pobić swą rywalkę, fabryka z Lambrate początkowo zaproponowała model Lambretta Junior 50 (1964r.), który niestety nie był w stanie ani pod względem estetyki, ani pod względem jakości wykończeń konkurować z produktem Piaggio. Aby nie powtórzyć tego samego błędu, inżynierowie Innocenti, nie bacząc na koszty, zwrócili się do Turynu i zapukali do drzwi biura projektowego samego Bertone. Trudno powiedzieć jaką minę miał słynny projektant, autor min. Alfa Romeo Giulietta Sprint, Iso Grifo i Lamborghini Miura, kiedy zaproponowano mu opracowanie skutera dla nastolatków bez prawa jazdy. Natomiast bezsprzecznym faktem jest, że projekt się mu udał i to nawet bardzo. Do tego stopnia, że Lui może podobać się i dzisiaj, ponad 30 lat po swojej premierze; tym łatwiej jest więc wyobrazić sobie zainteresowanie jakie mógł wzbudzać w 1967 roku, w momencie pierwszej prezentacji. Być może też z tego powodu - zbyt futurystycznego jak na owe czasy designu, nie spotkał się on z gorącym przyjęciem ze strony klientów, zarówno tych do których został skierowany - czyli młodzieży, jak i starszych, którzy woleli modele o rozwiązaniach bardziej konwencjonalnych. I stało się tak mimo wprowadzenia przez producenta licznych zabiegów stylistycznych, mających na celu uatrakcyjnienie skutera, takich jak oszczędna i sportowa linia karoserii z wyeksponowanym silnikiem, czy też kierownica ze stopów lekkich o perforowanej strukturze. Z dwóch oferowanych wersji Lui 50 i 70 ccm, najczęściej wybierano pięćdziesiątkę. Jeśli chodzi o wyposażenie, również i tu były dostępne dwa poziomy: wersja ekonomiczna C, oraz bardziej wyrafinowana CL (ta ostatnia posiadała na wyposażeniu min. kierownicę z lekkich stopów, zamiast standardowej, stalowej rurki). Również model 75 dysponował dwiema wersjami wyposażeniowymi: S i SL. Ta ostatnia wyróżniała się istotnym udogodnieniem w postaci pompy automatycznie mieszającej paliwo z olejem, która w owych czasach uchodziła za prawdziwą nowość. Dlatego też wersja ta nazwana została "Lubematic" i stała się pierwszym przypadkiem zastosowania we Włoszech automatycznego mieszalnika w seryjnie produkowanym skuterze. Nikłe zainteresowanie Lui zmusiło fabrykę Innocenti do zaprzestania jego produkcji już w 1969 roku, przy zaledwie 27.812 wyprodukowanych egzemplarzach z silnikiem 50 ccm i 9.402 z silnikiem 75 ccm, z których większość została sprzedana za granicą. Ilość ta zapewne uniemożliwiała fabryce zamortyzowanie kosztów poniesionych na samo opracowanie i wyposażenie linii produkcyjnej dla tego modelu. Dopiero z perspektywy ponad 30 lat można zrozumieć, że skuter ten pojawił się na rynku przedwcześnie; przyglądając mu się z bliska wydaje się zdecydowanie bardziej interesujący niż większość oferowanych dzisiaj pięćdziesiątek. Może on również stać się dobrą propozycją dla tych, którzy pasjonują się zabytkowymi skuterami i chcieliby wyróżnić się na tle innych. Zwraca na siebie uwagę jaskrawymi kolorami - pomarańczowym, lub błękitnym. Niestety bardzo dziś trudno o egzemplarz w dobrym stanie, jako że we Włoszech zdążono już zezłomować prawie wszystkie.




Wrażenia z jazdy:

Dziwne, ale we dwoje podróżuje się bezpieczniej! Powiedzmy szczerze: Lui wygląda lepiej niż jeździ. Osiągi są zgodne w wymogami homologacyjnymi, ale przyspieszenie jest o wiele gorsze niż jakiejkolwiek współczesnej pięćdziesiątki. Dodatkowo, jego niska waga (poniżej 70 kg) sprawia, że jest on bardzo poręczny w ruchu miejskim, ale niestety za mało stabilny na poza miejskie wypady. Jeśli chodzi o komfort, kanapa jest dość dobrze wyprofilowana, podczas gdy zawieszenie, zwłaszcza przednie okazuje się zbyt twarde. Dość dobrze sprawują się oba bębnowe hamulce, z tym że tylny uruchamia się za pomocą dźwigni w podłodze, którą należy operować z wyczuciem, gdyż w przeciwnym wypadku łatwo o zablokowanie tylnego koła. Skrzynia biegów posiada 3 przełożenia (dźwignia znajduje się przy kierownicy). Sposób jej pracy zależy w dużym stopniu od stanu przewodów sterujących; jeśli są zbyt długie, biegi wchodzą nieprecyzyjnie. Z punktu widzenia osiągów, oczywiście bardziej interesująca okazuje się wyposażona w 4-ro biegową skrzynię biegów, oraz na życzenie w automatyczny mieszalnik oleju, wersja 75 ccm, osiągająca prędkość do 85 km/h. Jednakże również ona, podobnie jak i pięćdziesiątka cierpi na pewnego rodzaju niestabilność, zwłaszcza gdy na "pokładzie" znajduje się tylko kierowca. Wraz z ciężarem pasażera, siedemdziesiątka piątka traci nieco na osiągach, ale w zamian zyskuje na lepszej stabilności.

Lata produkcji: 1968 - 1969